Onno Witte
Levend bewijs dat 'de provincie' er wel degelijk toe doet

Drummer Onno Witte deed in 2004 in dubbel opzicht van zich spreken: met zijn maatje Ferhan Otay richtte hij het kwartet WO IV op, waarmee hij het album 'Who’s Move?' uitbracht. Daarnaast kreeg hij de gelegenheid een speciaal project samen te stellen, Onno Witte's Wildcard, dat een uitstekende indruk achterliet tijdens de afgelopen editie van het Stranger Than Paranoia-festival. Daar werd ook de cd 'Adventures Vol. 1' gepresenteerd, die Witte in een tijdsbestek van twee maanden (!) opnam en uitbracht op zijn label OWME.

door Maarten van de Ven, maart 2005

Onno Witte (1971, Bergen op Zoom) heeft sinds hij cum laude afstudeerde aan het Brabants Conservatorium niet stilgezeten; hij tourde als slagwerker met diverse groepen door Nederland, België, Duitsland, Verenigde Staten, Spanje, Frankrijk, Luxemburg, Tsjechië, Italië, de Nederlandse Antillen en Kenia. Zijn brede muzikale interesse zorgde voor participaties op uiteenlopende gebieden: van Braziliaanse muziek, dance, hiphop en jungle tot latin, jazz, fusion en crossover. Hij is momenteel werkzaam met zijn eigen Onno Witte's Wildcard, met Marcel Dorenbos' Clockwork, White/Storm/Ox, Andrea van Otterloo, het Jeroen Pek Quartet en Black Business en - samen met co-leider en boezemvriend Ferhan Otay - het kwartet WO IV, waarin ook Anton Goudsmit speelt.

Met zijn eigen werk kon Witte echter geen potten breken bij de gevestigde platen-maatschappijen, die in deze tijden van economische malaise steeds minder risico's durven te nemen. Hij besloot het roer in eigen hand te nemen met Onno Witte Music Events, dat hem in de gelegenheid stelt opnamen met zijn eigen bands uit te brengen. Het afgelopen jaar verschenen de eerste releases op OWME: de cd's 'Who’s Move?' van het kwartet WO IV en 'Adventures Vol. 1' van Onno Witte's Wildcard, die afgelopen december het licht zag. Draai om je oren was getuige van een tweetal spetterende concerten van deze formaties, en merkte de drijvende, enthousiasmerende kracht van Witte aan den lijve.

De drummer trekt ten strijde tegen wat hij noemt de achterstelling van jazz en geïmproviseerde muziek uit de provincie, iets wat hij vaak maar al te goed merkt in zijn concertagenda. De gevestigde jazzpodia boven de rivieren haken volgens hem in zo'n geval al snel af. Voorafgaand aan het concert van WO IV bij Jazzpower op 14 februari jl. in Eindhoven liet hij zich ontvallen dat de gevestigde media daar mede debet aan zijn. Ook kranten richten zich immers vaak op de Randstad met hun cd- en concertrecensies. En vaak zijn het dan ook nog eens 'zurige' stukjes, aldus Witte, die vindt dat de media de Nederlandse - dus inclusief het gebied buiten de hoofdstad - jazzscene best wat positiever tegemoet zou kunnen treden.

Onno Witte's Wildcard - 'Adventures Vol. 1'
Met een high-energy en high-speed duel tussen Onno en saxofonist Peter Lieberom wordt deze cd voortreffelijk geopend. Direct daarna knalt 'Cape Cross' de speakers uit, opgebouwd rond een funky-rockende riff à la Living Colour van gitarist Marcel Dorenbos. Wat een compositie! Stormvogel geeft hier met een prima solo en uitgekiende geluiden de "bijna uitgestorven" (Witte in Paradox) synthesizer zijn bestaansrecht terug. In het duet 'Storm At Sea' kan de markante toetsenist zich als een eigentijdse Rick Wakeman even uitleven, met een hoofs fagotachtig thema en sferische uit-weidingen. Naadloos daarop aansluitend is de meanderende cadans van 'Seven', met een fraai luchtig thema, dat qua stijl een beetje doet denken aan Ben Alisson. 'Oekie' is een intimistisch een-tweetje tussen Dorenbos' gitaar en Witte's brushes. Jeroen Peks fluïde en prettig aangeblazen dwarsfluit is nadrukkelijk aanwezig in 'Corralejo Waltz', dat op speelse wijze aarzelt tussen een weirde wals en een swingende jazzmodus. In 'Black Track', een duet voor dwarsfluit en drums, toont Pek met mooi expressief spel en veel variatie in toonvorming zijn klasse. Witte schreef 'For Horace' als eerbetoon aan pianist Horace Silver, abusievelijk in de veronderstelling levend dat deze goede man al geruime tijd op de eeuwige jachtvelden zou verkeren. Hoe dan ook, dit flowing stuk wordt gekenmerkt door zijn heerlijk relaxte swing en prachtige melodie-lijnen. Peter Lieberom brengt een pakkende 'klassieke' tenorsolo. Dorenbos volgt sterk met een warmbloedige en welgetimede solo. Elkaar continu afwisselend doen Lieberom en Pek het stuk op een groovy manier uitgeleide. Samen met Witte bouwt Marco van Os in 'Bass D Sire' een groove, waaroverheen hij tezelf-dertijd subtiel soleert. Over een snel, picking gitaarloopje van Dorenbos brengen sopraansax, fluit en synthesizer een soort Afrikaanse chant in 'Both', om daarna prettig de achtervolging in te zetten op elkaar met snelle solistische plaag-stootjes. Andermaal is er een uitstekende solo van Stormvogel. En Witte leidt zijn companen in deze muzikale jungle met vaste en zekere hand langs de juiste paden.

Concluderend: een uitstekend album, al dient gezegd dat je deze Wildcard het beste live kunt consumeren. Het energieniveau ligt dan nog wat graadjes hoger, zodat je bij wijze van spreken een audiovisuele draai om je oren krijgt. Dat laat onverlet dat 'Adventures Vol. 1' voor mij een prima aandenken is aan hun geweldige optreden tijdens het Stranger Than Paranoia-festival, afgelopen december.

WO IV - 'Who’s Move?'
De cd 'Who’s Move' begint elegant met 'The Return Of The Goldmith' (guess who?). Een mooi thema, een melancholieke sfeer en een fraai ruimtelijk geluid, dat de composities de gelegenheid geeft te 'ademen'. Het omfloerste, ronde geluid van Otay versus de pittige interpuncties van Goudsmit. 'Major Downer' wordt goed dynamisch opgebouwd. Toch overheerst een intieme, laidback sfeer. 'Who’s Move' begint meteen stevig, met een vette solo van Goudsmit, om snel weer in de rustigere sferen terecht te komen. Ook hier komt het verschil in aanpak van Otay en Goudsmit goed naar voren. Krachtig drumwerk van Witte. In '9 By 4' zetten bas en drums een apart, meeslepend ritme uit. Daaroverheen komen de gitaren gezamenlijk met het thema. Een boeiende compositie, vol gitaristische overpeinzingen. Ritmisch gebeurt er ook van alles, mede dankzij een lekkere solo vol tegenritmes van Witte. 'EVOL' doet zijdelings een beetje denken aan een song van Eric Clapton. Een aantrekkelijk stuk, sereen en fijnmazig van stemming, dat prettig doorkabbelt. Het up-tempo 'FC Tholen' zou prima kunnen fungeren als alternatieve kantinemuziek. Hier licht vervormd vuurwerk van Anton en een puntige solo van Ferhan. De compositie 'Tialala' ontleent haar titel aan het fonetisch uitgeschreven thema. Halverwege is er een gitaar-onderonsje met boeiende interactie tussen de twee protago-nisten. Een lang stuk dat ietwat teleurstellend eindigt in een fade. 'Get Up' is daarna ook wat steviger, maar knalt er toch niet echt uit, in tegenstelling tot de live-versie in Wilhelmina. Het door bassist Guus Bakker geschreven 'African Lullaby' kent Afrikaanse invloeden en een soepele drive. Witte en Bakker vormen samen een goedlopend motorblok. 'Mr. F.B.O.', door Witte geschreven en opgedragen aan Otay, is een showcase voor diens prima gitaarspel. In het thema is een marsachtig ritme verwerkt. Het stuwende sluitstuk 'Anders Jah!' is weer zo'n ijzersterke Goudsmit-compositie. Zeer her-kenbaar en pakkend. Een kraker! Goudsmit gebruikt hier de body van zijn Gretsch op subtiele wijze als een extra percussie-instrument.

Overall een prima schijfje met sterk compositorisch werk, al hadden de drums er wat mij betreft wel iets duidelijker en wat steviger mogen worden ingemixt. Ook het gitaargeluid had hier en daar wel wat 'smeriger' gemogen, al is dat een kwestie van smaak. Het WO IV-optreden in Wilhelmina had wat dat betreft zeker meer pit. Misschien was een live-cd dus beter op zijn plaats geweest in dit geval. Tip: draai bij het beluisteren van deze cd de volumeknop maar gerust lekker open!

Klik hier voor een fotoreportage en een recensie van het optreden van Onno Witte's Wildcard in Paradox (Tilburg) tijdens Stranger Than Paranoia 2004, en hier voor een fotoverslag van het optreden van WO IV in Wilhelmina (Eindhoven).