|
Waardering: ***** meesterwerk **** goed *** redelijk ** matig * slecht
Rita Reys - 'I Got Rhythm' (Nederlands Jazz Archief, 2005) ****˝
Een schot in de roos, deze NJA-uitgave met zeldzame opnamen van Rita Reys, samen-gesteld door Bert Vuijsje. De cd geeft een voortreffelijk beeld van Rita's vocale klasse in haar topperiode. Alle stukken zijn luisterjuweeltjes. Haar stem is op zijn best en volgt feilloos en soepel haar geest en creatieve invallen. Ik ken geen album van haar dat zo haarscherp haar soevereine klasse duidelijk maakt. Zelfs het feit dat het hier een ver-zameling betreft van uiteenlopende opnamen met diverse bezettingen uit de periode 1949-1964, laat onverlet dat de bindende factor Reys deze diversiteit bundelt. Deze opname bevat een accuraat en informatief booklet van de hand van Vuijsje, eveneens co-auteur van de onlangs verschenen biografie 'Rita Reys: Lady Jazz'. Harry Coster tekende voor het restaureren en de mastering: vakwerk! Voor iedereen met een hart voor Nederlandse vocale topjazz is deze cd onontkoombaar.
Peter Beets - 'New York Trio - Page 3' (Criss Cross, 2004) ***˝
Een nieuwe bladzijde wordt toegevoegd aan deze reeks. Peter Beets is hier andermaal in goed gezelschap met Reginald Veal (bas) en Herlin Riley (drums), beiden bekend van de ritmesectie van Wynton Marsalis. Deze sprankelende opname werd op 16 april jongstleden officieel gepresenteerd in het Concertgebouw in Amsterdam. De helft van de gespeelde stukken zijn van de hand van Beets zelf. Onomwonden etaleert hij weer zijn virtuose pianospel en improvisatievermogen. Direct al bij de opener, Chopins prelude in e-mineur, laat hij horen hoe hij dit basismateriaal muzikaal naar zijn hand zet en met een shining latin feel een nieuw gezicht geeft. We worden deelgenoot van een volwassen uitvoering van 'The Judge', een compositie die hij schreef toen hij dertien jaar was! Naast de superswingende stukken waarvoor hij zo gekend is, zoals een duizelingwekkende uit-voering van 'I've Got My Love To Keep Me Warm', vinden we ook zijn balladcompositie 'Tristity' die, zoals in de liner notes vermeld, doet denken aan a 'love gone wrong' movie theme. In de Beets original 'Is It Wrong To Be Right' verklankt hij treffend de proble-matische beginperiode toen hij zelfstandig ging wonen en zelfzorgvaardigheden moest verwerven, alvorens weer in goede balans met zichzelf te komen. Naar deze cd te oor-delen is hij daar muzikaal gezien zeker in geslaagd. Voor zijn volgende page zal het de kunst zijn om het 'meer-van-hetzelfde gevoel' te voorkomen.
Tommy Smith Sextet - 'Evolution' (ESC, 2005) ****
Tommy Smith is een naam die niet meteen bij iedereen bellen zal doen rinkelen. Het bijbehorende cd-boekje is woordloos en bevat slechts een zestal foto's. Toch was de bezetting van dien aard, dat verder speurwerk geboden was. Immers, wat te denken van de musici van dit illustere gezelschap: Joe Lovano (tenorsax), John Scofield (gitaar), John Taylor (piano), John Patitucci (bas) en Bill Stewart (drums). Saxofonist, componist en leraar Tommy Smith (1967) werd geboren in Edinburgh. Op jonge leeftijd nam hij een album op met vibrafonist Gary Burton. Inmiddels heeft hij er al een twintigtal onder eigen naam uitgebracht en speelde hij met talloze grote namen. Hij is zeer veelzijdig; zo werkt en componeert hij in pop, klassiek, jazz en elektronische muziek. In 2002 ontving hij een British Jazz Award als beste tenorsaxofonist. Met name zijn composities en arrange-menten worden alom geprezen. Dit album is van de eerste tot de laatste noot zeer de moeite waard. Er wordt avontuurlijk gespeeld. Alle composities zijn van Smith, gebaseerd op gedichten van Edwin Morgan. John Taylors' delicate chord voicings en citaten uit zijn inspiratiebron (Bill Evans), topbassist Patitucci - die we kennen we van zijn langdurige samenwerking met Chick Corea - en Bill Stewart (al vele jaren drummer in de band van Scofield) geven dit sextet extra glans en een geweldige drive. Scofield, Taylor en Patitucci's prachtig gestreken bas in 'Lisbon Earthquake' bezorgen kippevel. De twee tenoristen, ieder met hun specifieke eigenheid qua toon, zitten elkaar geen enkele keer in de weg, maar zijn complementair. Een cd die pas na herhaald beluisteren zijn totale schoonheid en inhoud prijsgeeft.
Gerard Kleijn Group - 'New World' (Munich, 2003) ****
Dit is de derde cd van de internationale formatie onder leiding van trompettist Gerard Kleijn. Zijn Group is van uitstekend niveau met Örjan Graafmans (piano en Fender Rhodes), de Israëliër David Golek (gitaar), Paul Berner (bas) en Joost Kesselaar (drums). Kleijn heeft een pure, directe, heldere no nonsense toon. Hij speelt waar het op staat, is direct en duidelijk, wat niet betekent dat het kil of koud klinkt. Integendeel, hij speelt lyrisch en harmonieus. Composities als 'The World Like It Was' leveren het bewijs en zeggen genoeg over zijn betrokkenheid. We horen hier pakkende composities die je bij blijven, zoals 'Shirts And Skins'. Opvallend aan dit album is de grote diversiteit van reper-toire en het gebruik van de ruimte in het spel. Hierdoor ontstaan mooie sfeertekeningen die de muziek laten ademen, doorzichtig en inzichtelijk maken, en de luisteraar de tijd geven om tot de kern te geraken. Met bassist Berner en drummer Kesselaar geeft Kleijn er blijk van dat hij een neus heeft voor kwaliteit. Sensitief en intelligent leggen zij hun spel aan de basis. Graafmans mengt smaakvol met zijn Fender Rhodes en ook Golek overtuigt, zoals in 'Exploring The Blues'. Kleijn bedient zich niet van virtuose kracht-patserij om zijn verhalen kracht bij te zetten, maar weet indringend en met overtuiging
te communiceren op zijn instrument.
Gijs Hendriks Quartet - 'Hurry Up' (eigen beheer, 2004) ***˝
Gijs Hendriks: "Het is niet mijn intentie om het publiek een draai om zijn oren te geven.
Ik houd niet van agressief spel, alhoewel ik niet vies ben van een stevige manier van spelen". Hij loopt al lang mee in de Nederlandse jazzscene, of liever gezegd: hij gaat zijn eigen weg. Op zijn nieuwe, in eigen beheer uitgegeven cd, speelt hij uitsluitend eigen werk. Het is een toegankelijk en swingende opname geworden. Hendriks heeft gezorgd voor prima sidemen: gitarist Ed Verhoeff, bassist Anton Drukker en drummer Arnoud Gerritse. Alhoewel Verhoeffs gitaar in het geluidsbeeld soms enigszins op de achtergrond is geplaatst, is diens vakmanschap weer manifest. Zijn spel krijgt met de dag meer importantie. Hendriks blaast met een transparante, lichtvoetige toon, zonder opsmuk en recht voor zijn raap. Om een goed beeld te krijgen van zijn stijl moet je maar eens luisteren naar 'Double Intro Against Waltz', of het titelnummer 'Hurry Up' voor zijn baritonspel. Onmiskenbaar is de eigenheid en eigengereidheid van zijn lyrische spel.
Gijs Hendriks is en blijft Gijs Hendriks. Dat moet hij vooral zo houden.
David Liebman - 'Lieb Plays Wilder' (Daybreak, 2005) ****
Op deze nieuwe cd van David Liebman wordt een substantieel aandeel geleverd door Marius Beets (bas), Eric Ineke (drums) en - op een drietal stukken - Marc van Roon (piano). De creatieve samenwerking tussen Liebman en Van Roon dateert al van 1995 met de release van hun cd 'Falling Stones'. Maar Ineke en Beets bepalen in belangrijke mate mede het geslaagde eindresultaat. Liebman koos voor dit album composities van Alex Wilder. Deze veelzijdige, maar niet zo bekende musicus was uiterst actief in de New-Yorkse jazzscene en componeerde op velerlei gebied. Wilder was van mening dat het een compliment is voor de componist als men zijn of haar werk als uitgangspunt neemt voor een persoonlijk statement. De opname is boeiend, afwisseld en vanwege de kleine bezet-ting uiterst doorzichtig. Met de nimmer verzakende meesterbassist Beets en een heerlijk 'verende', swingende Ineke. Een genoegen is zijn zorgvuldig getunede drumkit met talrijke fijne nuances van trommels en bekkens, die in de compositie 'Winter Of My Discontent' zo mooi tot hun recht komen. Als beide loos gaan, houdt je de voeten amper stil. Die vierde ster is daarom speciaal voor Beets en Ineke! Liebman speelde met sterren als Miles Davis, Elvin Jones en Chick Corea, en werkte mee aan meer dan 300 albums. Hij maakt dit album zeer de moeite waard en afwisselend qua geluidsbeeld, omdat hij zowel sopraan- en tenorsax als dwarsfluit speelt. Liebman verstaat de kunst je sterk te betrekken in zijn spel en voordracht. Omdat hij dicht bij Wilders composities blijft en volgbaar op avontuur gaat, is dit een album dat in menig oor een goed onthaal zal vinden.
Amsterdam Jazz Trio - 'For The Time Being' (EWM, 2004) ****
Deze opvolger van het succesvolle album 'The Night And The Daydreamer' zal wederom een hebbeding worden voor liefhebbers van melodieuze kamerjazz. Angelo Verploegen (flügelhorn/trompet), Ed Verhoeff (gitaar) en Eric van der Westen (contrabas) serveren weer een keur van tot de verbeelding sprekende melodieën en improvisaties. Het klinkt alsof deze drie-eenheid je een privéconcert brengt. En het is een prestatie van formaat om zo indringend een album lang te boeien. De melodieën zijn door hun eenvoud heel charmant en blijven je bij. Het luistert nauw in zo'n kleine bezetting; veel hangt af van de muzikale statuur van het individu en zijn alliantie in het ensemble. Verploegen heeft een boterzachte, smeuďge toon op zijn flügelhorn en een voorbeeldige instrumentbeheersing. Ik houd van zijn emotionele spel. Zijn improvisaties zijn boeiend van structuur en zijn lijnen hebben een basale logica en schoonheid. Ed Verhoeff verstaat de kunst om met subliem en veelzijdig gitaarspel altijd het juiste geluid te vinden en met mooie harmonieën prachtig te mengen. Hij is het bindmiddel in deze formatie. Ook zijn improvisaties zijn een weldaad voor het oor. Hij tekende ook voor een aantal sterke composities. Eric van der Westen tenslotte speelt met fraaie toon en legt de veilige, beschermende solide basis en faciliteert de solisten, maar neemt ook als solist soms zijn aandeel. Onlangs speelde dit trio, met de onmogelijke (nieuwe) naam Amsterdam Jazz Trio, een concert in Jazz at the Crow in Eindhoven, waarbij je een speld kon horen vallen. Als je dat kunt afdwingen, heb je werkelijk iets te zeggen. The proof of the music is in the hearing, toch...?!
(Cees van de Ven, 23.04.05)
|
|
|
|
|
|